Όλοι οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους και έχουν καλή πρόθεση ως προς αυτά. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας τους προσφέρουν φροντίδα και αγάπη που σε κάποιες περιπτώσεις είναι περισσότερη από το φυσιολογικό. Βέβαια αυτό συμβαίνει διότι είναι στη φύση του γονέα να επιθυμεί να είναι στο παιδί του ανά πάσα ώρα και στιγμή δίπλα του. Ο δεσμός που δημιουργείται είναι συναισθηματικός και διαρκεί για μια ζωή.

Παρόλα αυτά, το ζήτημα που ίσως να ανακύψει αφορά το εάν είναι όντως η ανάγκη τους να προφυλάξουν το παιδί ή μήπως ο ασυνείδητος φόβος τους ότι το παιδί θα απομακρυνθεί από αυτούς. Αναμφίβολα, η γέννηση ενός παιδιού δίνει ένα νέο ρόλο στον άντρα ή τη γυναίκα, ο οποίος τους καθορίζει σε όλη τους τη ζωή.

Σταδιακά και με την πάροδο του χρόνου, το παιδί γίνεται η πηγή χαράς και ικανοποίησης τους, ενώ η αυτονόμηση και απομάκρυνση του αποτελεί ένα σενάριο δεν είναι επιθυμητό. Η φοβία αυτή φυσικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά δημιουργείται από την υπερβολική αγάπη που προσφέρεται στο παιδί.

Οι φόβοι για πιθανούς κινδύνους μπορεί να έχουν μια αντικειμενική βάση, όμως έρχονται για να δικαιολογήσουν την υπερβολική φροντίδα. Βέβαια αυτό μπορεί να εμποδίσει το παιδί ως προς την ανεξαρτητοποίηση του. Κατά γενική ομολογία, σε τέτοιες περιπτώσεις, δυσκολεύονται να φανταστούν τη ζωή τους μακριά από το παιδί. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το παιδί συνεχίζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την οικογένεια.

Σε κάθε περίπτωση, και οι δύο πλευρές θα πρέπει να συζητούν και να αναλύουν τις σκέψεις και τα ζητήματα που ανακύπτουν. Η οικογενειακή ισορροπία είναι απαραίτητη, έτσι ώστε όλα τα μέλη της οικογένειας να απολαμβάνουν τις σχέσεις εγγύτητας, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα προσωπική ελευθερία και δικαίωμα επιλογής.