Ήδη από τη νηπιακή ηλικία οι φόβοι συνδέονται επιστημονικά, με τη σχέση του παιδιού και της μητέρας. Ειδικότερα, το παιδί ξεκινάει να κάνει τα πρώτα βήματα της αυτονομίας του. Παράλληλα, ταλαντεύεται μεταξύ αυτής της ανεξαρτησίας και του αποχωρισμού από τη μητέρα. Αρκετοί γονείς γνωρίζουν το κλάμα από τη πρώτη μέρα ένταξης του στο νηπιαγωγείο ή και τα κλάματα κατά τη διάρκεια της νύκτας.

Στην προσχολική αλλά και στη σχολική ηλικία εμφανίζονται φόβοι για διάφορα αντικείμενα ή καταστάσεις. Το πιο συνηθισμένο γεγονός σχετίζεται με τη φοβία του παιδιού στο σκοτάδι. Σ’ αυτή την ηλικία είναι δυνατό το βράδυ μια με δυο ώρες, αφού αποσυρθούν για τον ύπνο τους, να φωνάξουν τρομαγμένα. Έρευνες αποδεικνύουν ότι τα επεισόδια αυτά είναι δυνατό να επαναληφθούν δυο και τρεις φορές το βράδυ. Σε αρκετές περιπτώσεις, τα παιδιά δεν θυμούνται τι έχει συμβεί το αμέσως προηγούμενο βράδυ.

Άλλο παραδείγματα συχνής φοβίας σχετίζονται με την άρνηση των παιδιών να πάνε σχολείο. Επίσης, προς το τέλος της δημοτικής ηλικίας και με την είσοδο στην εφηβεία, είναι δυνατόν να αναπτυχθούν φοβίες σε σχέση με την εν γένει ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.

Η αντιμετώπιση των συγκεκριμένων περιπτώσεων που παρουσιάζει η πλειονότητα των παιδιών, είναι εύκολη. Θα πρέπει να θυμάστε ότι οι φόβοι της προσχολικής ηλικίας εξαφανίζονται τόσο εύκολα όσο και όταν εμφανίζονται. Το σημαντικότερο είναι να δείχνετε κατανόηση και να συζητάτε τις ανασφάλειες που του δημιουργούνται λόγω του φόβου τους. Τέλος, η σωστή καθοδήγηση και οι συμβουλές, βοηθούν τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια και να ξεπερνούν το οτιδήποτε πρόσκαιρά τα απασχολεί.