Οι παππούδες μας φαίνεται να έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να προσφέρουν αγάπη και συμβουλές ενώ, ταυτόχρονα, θεωρούνται και καλοί ακροατές καθώς αντιμετωπίζουν με αντικειμενικότητα τις καταστάσεις. Σε αυτό το σημείο, αρκετά συχνά, οι γονείς δεν έχουν τη δυνατότητα να κρατούν το συγκεκριμένο έλεγχο. Ειδικά, κατά τη διάρκεια της εφηβείας, παίζουν σημαντικό ρόλο καθώς είναι επιστημονικά διαπιστωμένο ότι τα παιδιά έρχονται πιο κοντά συναισθηματικά και πνευματικά μαζί τους.

Παράλληλα, η συμμετοχή του παππού και της γιαγιάς σε εξωσχολικές δραστηριότητες και χόμπι των εγγόνων, αποδεικνύει το αίσθημα πρακτικής υποστήριξης και ενθάρρυνσης. Το γεγονός ότι έχουν ενεργή παρουσία στις δραστηριότητές τους, θεωρείται σημαντικό για τα παιδιά καθώς αισθάνονται ότι εκτός από τους γονείς έχουν και την υπόλοιπη οικογένεια δίπλα τους. Άλλωστε, όσο περισσότερο χρόνο περνούν μαζί τους, τόσο ανακαλύπτουν κίνητρα εκτόνωσης και χαλάρωσης από την καθημερινότητα.

Επιπλέον, τα παιδιά από την πλευρά τους, δημιουργούν μια εικόνα θαυμασμού για τους παππούδες τους. Αυτό συμβαίνει διότι, όσο πιο πολύ επικοινωνούν μαζί τους, τόσο καλύτερα μαθαίνουν τις ρίζες τους και τους βοηθάει να κατανοήσουν από που προέρχονται και τη σημασία της καταγωγής τους. Συνεπώς, διαμορφώνουν και μια εικόνα του γενεαλογικού τους δένδρου.

Τέλος, η φροντίδα των εγγόνων μπορεί να είναι και σωματικά εξαντλητική ειδικά σε μικρή ηλικία και στα πρώτα στάδια ανάπτυξης όμως διαμορφώνουν το μονοπάτι της συναισθηματικής ανάπτυξης τους. Η συμμετοχική ανατροφή, ο συνδυασμός δηλαδή της γονεϊκής ανατροφής και της ανατροφής από την πλευρά των παππούδων, δημιουργεί ένα κομμάτι του παζλ, τόσο μεγάλο όσο να καθορίσει τη μετέπειτα ενήλικη ζωή του ατόμου.