Σε αυτό το άρθρο, θα αντιστρέψουμε τους ρόλους του γονέα και του παιδιού. Μέχρι τώρα βλέπαμε τη στάση των γονέων απέναντι στα παιδιά. Παρόλα αυτά και τα παιδιά μπορούν με τον τρόπο τους να μας μάθουν αρκετά πράγματα. Μερικά από αυτά, τα αναλύουμε παρακάτω.

Όταν ένα δίχρονο παιδί είναι θυμωμένο, ζει πραγματικά τον θυμό του. Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές και διάφορες. Ανεξαρτήτως των συνθηκών βάση των οποίων έχει συμβεί το οτιδήποτε και των αποτελεσμάτων, είναι σημαντικό να το συγχωρούμε.

 Παράλληλα, αρκετά συχνό φαινόμενο αποτελεί το γεγονός, το παιδί να λέει τα δικά του ”όχι” . Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν το παιδί μας λέει ”όχι” για κάτι, το εννοεί. Με άλλα λόγια λειτουργούν όπως ακριβώς και οι ενήλικες. Εάν πάρουμε όλοι παράδειγμα τον εαυτό μας, εάν κάτι δεν το θέλουμε ή δεν μας αρέσει, θα αρνηθούμε. Εάν το θέμα για το οποίο αρνείται το παιδί μας αφορά κάποια όρια που του έχουμε θέσει στην καθημερινότητά του, τότε μπορούμε να είμαστε διαλλακτικοί, βάση συζητήσεως.

Επίσης η αίσθηση της αποδοχής του χαρακτήρα του παιδιού από την πλευρά των γονέων, είναι ζωτικής σημασίας. Το κάθε άτομο διαμορφώνει τη δική του προσωπικότητα και το δικό του χαρακτήρα, επομένως οποιαδήποτε άποψη του παιδιού, ειδικά στην εφηβική ηλικία, θα πρέπει να είναι σεβαστή. Εάν δεν έρχεται σε συμφωνία με τις συνθήκες ή αυτό που θεωρείται κατά γενική ομολογία σωστό και πάλι μπορείτε να το επεξεργάζεστε με διάλογο.

Τέλος, τα παιδιά μας, τόσο σε μικρή ηλικία, όσο και μεγαλώνοντας, αρχίζουν και επιλέγουν άτομα με τα οποία αναπτύσσουν φιλίες. Το γεγονός της επιλογής τους, θα συμβαίνει για κάποιο λόγο, τον οποίο θα ήταν καλό να μην απορρίπτουμε. Εάν αρχίσουμε να τοποθετούμαστε με επικριτική διάθεση, θα έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα στη συμπεριφορά του. Επομένως, είναι σημαντικό να μην κρίνουμε βιαστικά τα άτομα με τα οποία συναναστρέφονται. Όλοι οι γονείς επιθυμούμε το καλύτερο για τα παιδιά μας και σίγουρα όσο τα ακολουθούμε και είμαστε δίπλα τους, θα διαμορφώνουν σωστές επιλογές για τη ζωή τους.